LEGAL CİNAYETLER

Sürekli başa saran ilkel dürtülerin kuşatmasındayım adeta. Hırs,kıskançlık öfke,ihtiras. Herşeyden birazdır insan. Oysa ben kendimi herşeyden çok fazla hissediyorum. Sorunun kimde olduğu hakkında bir fikrim yok. Insanlar kendilerini ben böyleyim şöyleyim,şunu yaparım şunu asla yapmam diye tanımlayıp kalıplara sokarken. Ben kendime herhangi bir sıfat özellik belirlemekte dahi beceriksim. Ancak eminim ki yalnız değilim. Herkes dürtülerinin esirinde. Kimisi çok güzel saklıyor sadece,kimisi kitaplara kariyere veriyor kendini,sırf ben o değilim demek için. Kimisi de hiç saklamadan sıkılmadan yaşıyor doğasını sonuna kadar. O kadar acizim,öyle cahilim ki hangisinin doğru olduğuna bile karar veremiyorum. Belki de doğru dediğimiz şeyde sadece bir yanılsamadan ibarettir. Mesela 7 yaşındaki bir çocuğun annesinin kucağından çat diye koparılıp sisteme yetiştirmek için okul dediğimiz hapishanelere tıkmak ne kadar mantıklı ne kadar vicdanlı. Ancak sistem insanları bunun doğru olduğuna inandırmış vaziyette. Hatta öyle benimsemişiz ki,çocuğu sisteme yetişmeyi pasif agresif bir tavırla reddeden çocuğun annesi sinir krizleri geçire biliyor. Gibi gibi... Sırf bu yüzden doğru yanlış gibi tanımların varlığını reddediyorum ben. Anlayışa inanıyorum. Anlamaya,anlamak için çabalamaya inanıyorum. Sanırım ölene kadar var gücümle hümanizmi savunacağım.