Sanki yalnızlık büyüyor ,
Falanca bir şiirin yazılamayan mısralarında.
Güdümsüz cümlelerce iç ağırlığım.
Bilir misin Leman közlenmiş parantezlerin neler sakladığını ?
Bir uçurum öyle kolay anlatılmaz mesela.
Ve benim her gün düştüğümü bilmenin ,
Beni oradan itmenden bir farkı kalmadığında yani.
Son kez çalışan bir kalp kasına,
Paslı bir kürdan uzatmak gibi.
Şimdi ben ne kadar erken yol alırsam ,
o kadar geç kalıyormuşum hissini nasıl anlatayım.
Yedikçe aç kaldığımı ,
Çöplerimi attıkça biriktiğimi ,
Pis kokuyor birşeyler anlıyor musun ?