MAKBULE ABLAM ( AKROSTİŞ )

Mazide iz bırakan bir iyilik sesisin,
Yorgun ruhlara merhem, kalplere nefessin.
Suskun gecelerde bir dua gibi geçersin,
Sen gülünce bile çiçek açar içimizdeki sükût.

Acılardan geçtin, ama eksilmedin hiç,
Kırılmadın fırtınada, yıkılmadın sessizliğe.
Bir abla değil sadece; bir dayanak, bir yuvaydın,
Senin varlığın, en güzel şükür nedenimdi.

Kalbinde bir anne yüreği taşıyorsun,
Kimseye yük olmadan, herkese omuz veriyorsun.
Sevginle büyüdüm ben, güvenle yeşerdim,
Senin yanında çocukluğumu bile yeniden sevdim.

Baktığım her hatıramda bir tebessüm var senli,
İsminle başlar en güzel cümlelerim.
Kızgınlığımı bile sevgiyle erittin çoğu zaman,
Bir gülüşünle düzelttin darmadağın günlerimi.

Uzanıp Rabbime seni anlattım defalarca,
Dua değil sadece, kalpten kalbe niyazdın.
Her kelimen, her bakışın şifaydı içime,
Varlığınla iyileştim, Makbule ablam

Lal olmuş nice sevgi seninle dile geldi,
Sadece seni anlatan cümleler bile yetmez.
Sen anlatılmazsın, yaşanırsın derim ya hep,
Sen kalbimin duasıydın, belki de en içten...

Eğer bir gün yolum düşerse başka diyarlara,
Kalbimin pusulası yine seni gösterecek.
Çünkü sen benim hem sığınağım, hem de yolum oldun, Makbule ablam, adın bile içime iyi gelir.