MASUM GÜNAHKÂRLAR

Gözlerimi açtığımda onun yatağındaydım. Açıkçası onun kim olduğu hakkında bir fikrim yok. Dün gece barda tanışmıştık. Ilk bar deneyimim tam bir fiyaskoyla sonuçlanmıştı. Güya herşeyden kaçıp eğlenmeye gitmiştim. Bir anda nasıl oldu anlamadan hüngür hüngür ağlamaya başladım. Katarsis olmalıydı bu,yılların boşalması. Sanki ağladıkça değişiyor,dönüşüyordum. Bambaşka bir Sedef çıkıyordu içimden. Ve o da ,sanırım Haluk'tu adı,yani yanlış hatırlamıyorsam. Avına düşüreceği bir kuzu bulmuşçasına yanaştı yanıma. Hiç itiraz etmedim,yıllarca tam bir namus abidesi olarak yaşayan ben,bugün seve seve o kuzu oldum. Yeterdi artık iyiler kazanmıyordu bu hayatta,sadakat her zaman vefa getirmiyordu . Nefsime karşı mücadeleyle geçen kırk yılın sonunda günahkâr olmaya karar verdim. Karar verdim diyorum çünkü bilinçsizce bir hata değildi yaptığım. Bile isteye farkında olarak gittim o adama. Hatta belki bunca yıldan sonra ilk defa bu kadar kendimdeydim. "Arzulama isteği kadınların lanetidir" demişti Azra Kohen. Oysa benim derdim arzulanmak değildi,kendimi keşfetmekti. Acı çekmekten yorulmuş bir kadının ,ne kadar düşebileceğini deneyimlemekti. Ya da bakış açısına göre ne kadar yükseleceği. Bir nevi psikolojik bir arastirma. Hakkımda ne düşündüğünüzü tahmin edebiliyorum. Kendini aklamaya çalışıyor kaşar, yaptığı namussuzluğu masum göstermeye çalışıyor falan filan... Çünkü yıllarca eşlerini aldatan kadınlar için ben de aynı şeyleri düşündüm. Onların iç dünyasına girip acılarına kederlerine ortak olmadan yargıladım sadece. Şimdi bana bunları yakıştıran hemcinslerim ve karşı cinslerin bilmediklerini açıklayayım. Kendimi aklamak için değil,zaten kimseden acıma beklemiyorum artık. O yıllar geride kaldı,dün gece bambaşka bir kadın oldum ben. Hiçbirinizin babamın beni nasıl koşullu sevdiğinden haberi yok tabi. Hatta buna koşullu sevmek tabiri bile fazla iyimser kalır. Çocukluğum,genç kızlığım babamın aşağılamalarını dinlemek,hiç istemediğim işlerde insanlık dışı muamele görerek çalıştırılmak, yediğim dayakları anlamaya çalışarak geçti. Çünkü o babaydı mutlaka bir bildiği vardı. Kazara iyi bir şey yapsam bile onu ben yetistirdim diye sağda solda hava atardı. Zaten aksini iddia etmeye de hakkım yoktu. Eşimin dürüstlüğüne aşık olup evlendim onunla, üstelik babama rağmen. Oysa insan psikolojisi işte anlamaya ömür yetmez. Meğer beynim konfor alanından çıkmamak icin yine bildiği bir karakteri,babamın dengini seçmiştim. Sevgiliyken kendini çoğu kez göstermesine rağmen ben hayallerimdeki aşkla evlendim. Yani eşimin bedenine kendi hayallerimi giydirdim. Caresizdim,sevildiğime , kayıtsız şartsız sevildiğime inanmayı öyle istiyordum ki, gerçeği görmeye gücüm kalmamıştı. Oysa eşimin babamdan tek farkı gereksiz dürüstlüğüydü. Aynı hor görmeler, aynı sitemler,aynı tavırlar. Ve o gece yediğim dayak patlama noktam oldu. Şimdi... Beni orospusu ilan etmeden önce bir kere daha düşünün.