Melankoli 6

Güzel bir günü selamlamak için bekliyordum.Karşımda gördüğüm ise hep bir karanlıktı.Aydınlığa ulaşmak için ışık aramak zorunda kaldığım her gün karanlığa daha da iniyordum.Bu kadar yoğun bir koyulukta kendimi bile kaybetmiştim.Düşüncelerin beni daha da karanlığa batırdığını anladığımda ise engel olamayışım her şeyi daha da kötü yapmıştı.Duyguların her filizlenişinde tohumdan dolayı karanlığı ortaya çıkarışı ile birleşince ise daha da karamsar olmaya başlamıştım.Kendi kendine eğlence ararken kalbim, düşünceleri de kendine bağlamıştı.Bu döngü hep devam ediyordu.Tâ ki kendimi acı ile beslemeye başladığımda. O acılar benim karanlığıma renk oldu.O renklilik ise solgunlaşan siyahı yok etmeye başladı.Bu olayın benim üzerindeki etkisi kaçınılmaz alışkanlık oldu.Bu alışkanlıklar ise bazen bozunuma uğrasa bile yine kendini düzeltti.Beni şu anki gerçeğim ile buluşturdu.Bu olayın hep devam edeceğini ve hep bir renk bozkunluğu olsa bile yinede içteki o rengin, her şeye rağmen aydınlığa kavuşacağını farkına vararak yoluma devam ettim.