MEVSİM-İ HAZAN

Ben yazdansa baharları, kışı seviyorum. Yazın o bunaltıcı hararetinden birbirimizden kaçıyoruz, uzak duruyoruz. Herkes kendini dışarılara atıyo serinlemek uğruna. Sonbahar ile birlikte havalar yavaştan soğuyup, yağmurlar yağmaya başladı mı işte tam benim havalarım. Omzumda bir şal, elimde kalem kağıt, bardağında çay, camın arkasından usulca yağan yağmur...
Sevilen biri gelir, eller tutulur, üşüyen ısıtır diğeri sıcaklığı ve sevgisi ile. Daha bi sokulursun birbirine. Muhabbet iner de iner derinlere. Sahi! Şairlerin mevsimiydi di mi bu! Dizelerden dökülür en derunî sevda şiirleri, dillerde nihavent makamı medoli...
Hiç bitme sen yârim mevsim-i hazan...
Kimi insanlar sonbaharı sevdiğimi duyunca şaşırır hatta küçümser: "Amaan sen de için kararmıyo mu yağmur bulut falan. Valla bana afakanlar basıveriyo, sereserpe havaları severim ben, ne öyle yaşlılar gibi" türü sığ düşüncelerini söylerler. Hep hoppa zıpla, eller havaya, kakara kiririyi sevenler der bunları. Evet, tabii ki yeri gelince kızlar arasında oluyo bu hallerimiz ama hayat hep boş boş geçmez ki be tatlım! Biraz düşüncelere dalmalı, tefekkür etmeli, iç dünyaya yönelmeli, kalbin dediklerine kulak vermeli, olgun bakmalı hayata..