Minberden Sokağa Uzanan Çığlık

Minberler, bir hatibin cesur ve coşkulu sesiyle yankılanırken, sokaklar sessizliğin ve eylemsizliğin acı feryadıyla dolu. İslam dünyasının liderleri, kürsülerde gürleyen, zalimi kınayan ve mazluma sahip çıkan görkemli nutuklar atarken, bu nutuklar Gazze’nin yıkık duvarlarına çarpıp geri dönüyor. Söylemler, en güçlü Arap atlarının üzerinde, en keskin kılıçlarla donanmış kahramanlar edası taşıyor. Ancak bu söylemlerin arkasındaki eylemler, en basit adımları bile atmaktan aciz, en utangaç gözlerden bile saklanan birer korkaklık ve ikiyüzlülük abidesi gibi duruyor.
Her bir nutuk, kendi iktidarını koruma telaşından öteye geçmeyen birer siyasi manevra olmaktan çıkamıyor. Oysa tarihin bize öğrettiği en temel ders, şerefin sadece sözlerle değil, eylemlerle yazıldığıdır. Liderlik, sadece güçlü konuşmalar yapmak değil, gerektiğinde bedel ödemeyi göze almaktır. Ama bizler, bu liderlerin, can bedeli ödemekten çekinen, koltuklarını kaybetme korkusuyla titreyen bedenlerini izliyoruz. Bu, cesaretle korkaklık arasında bir seçim yapmaktır ve onlar, her defasında korkaklığı seçiyor.
Oysa tarih, korkakça yaşayıp ölmek ile cesurca ölüp tarihe geçmek arasında bir seçim yapmıştır. Tıpkı Hüseyin’in Kerbela’da yaptığı gibi, tıpkı Hamza’nın Uhud’da yaptığı gibi… Onlar, bir davaya baş koymuş, canlarını feda etmeyi göze almışlardı. Ya bizler? Bir lokma ekmeği, bir parça suyu bile çok görenlere karşı, en temel insanlık değerlerini savunmaktan bile çekinir hale geldik. Bu durum, sadece bir siyasi başarısızlık değil, aynı zamanda ruhsal bir çöküştür.
Minberlerin güçlü sözleri, sokakların sessizliğine toslayıp paramparça olurken, bize geriye sadece bir utanç kalıyor. Çünkü biliyoruz ki, en büyük tehlike, düşmanın gücü değil, dostun kayıtsızlığıdır. Ve maalesef, İslam ümmeti bugün, en büyük düşmanından değil, kendi liderlerinin vicdansız sessizliğinden kan kaybediyor.