Mucize

Onun o mucizeli suskunluğu,
sanki kalbimin üstüne örtülmüş
bir sır perdesiydi.
Ne kadar sustuysa,
o kadar sevdim onu.
Çünkü biliyordum,
suskunluğu bile bana aitti.

Aramızda kristal bir duvar yükseldi,
ama o duvar şeffaf bir aşktı aslında.
Her bakışında kalbimi gördüm,
her sessizliğinde kendimi duydum.
Sanki kelimeler yetersiz kalmıştı,
ve biz sadece susarak
en güzel cümleleri kuruyorduk.

Onunla konuşmaya ihtiyacım yoktu,
çünkü gözleri bana yetiyordu.
O sustuğunda ben tamamlanıyordum,
çünkü onun sessizliğinde
benim adım yankılanıyordu.

Ah, o kristal duvar…
Kırmak istemedim.
Çünkü o duvarın içinde
bizim en saf halimiz saklıydı.
Ona uzandıkça
kalbimin titrediğini hissettim,
ve anladım:
Aşk, bazen en çok
dilin söyleyemediklerinde gizlidir.

Onun mucizeli suskunluğu,
benim en büyük cevabımdı.
Eğer bir gün bana hiç konuşmadan
yalnızca baksa,
ömrümün kalanını
o bakışın içinde geçirmeye razıyım.

Çünkü ben onu kelimeleriyle değil,
suskunluğuyla sevdim.
Ve belki de bu yüzden,
kalbim hâlâ onun sessizliğinde çarpıyor.