NE KADAR DA KENDİSİYDİ

17 yaşındaydı. Neler anlatmış,neler çekmişti. Bütün hayatını anlatmıştı bana. O 17'ydi, ben 29. O yaşamıştı,ben yaşatılmıştım. O çok acı çekmişti,intiharı hak kılan acılar. Kendi acılarımdan utanmıştım onu dinleyince,fakat herşeye rağmen,bir parça,minnacık bir hasetle de olsa kıskanmadan edememiştim. Acıları,kederleri,düşüşleri,kalkışları,güçlenişleri ne kadar da kendisine aitti. Acılarını nasıl yönetmesi gerektiğine kendisi karar vermişti. Oluşturduğu karakter kendi tercihiydi. Çok güçlüydü. Gerçekten güçlüydü. Benim gibi güçlü taklidi yapmıyordu. Canını acıtanı oracıkta siliyordu. Oysa ben kalıyordum,canımı acıtanların yanında. Benim şartlandırılmış vefa anlayışım vardı,benim sorumluluklarım vardı. Üstelik ben çekip gidemezdim. Ne yapacagimi bilemezdim ki. Nasıl acılar çekmek istiyorum,nereye gitmek,ne olmak istiyorum bilmiyordum ki. Ben suçlu hissettirilmeye alışmıştım. Şimdi nasıl suçlardım ki,karakterimi elimden alanları. Ben,ben olmayı bilmiyordum ki. Oysa onun herşeyi kendisine aitti. Sen suçlusun diyebiliyordu,canını acıtana. Ben bunu söyleyemezdim ki,kelime dağarcığımda bu kelimelerin hepsi var,fakat bir araya getiremiyorum. Nasıl oluyorsa günün sonunda hep ben haksız,hep ben suçlu oluyordum. Oysa o, ne kadar da kendisiydi.