Ne zaman kendimizden ödün versek, ne zaman birine sonsuz güvensek, ne zaman ayaklarımız yerden kesilse daha sert düşmedik mi her defasında?
O zaman ne gereği var ki yalnızca sevgi vermenin, hissettirmenin? Ne gereği var her seferinde karılacaksak güvenmenin? O mutlu olsun, o gülsün, onun canı yanmasın, morali bozulmasın diye diye kaybetmedik mi hepimiz? Peki, bizim canımızın acısı, kalbimizin kırığı kimin umurunda? Aslına bakarsanız kimsenin umurunda değil... Birileri her şeyi yoluna koyuyor, hayatına bakıyor... Sevgi, emek, fedakârlık... Hepsi bizim kendi kuruntumuz.
Çünkü sevgi, emek, fedakârlık karşılıklı olduğu sürece anlam kazanıyor. Böyle olmayınca sevgimiz gibi dualarımız da, iyi niyetimiz de kimsenin umurunda olmuyor..