Nihayet İnsanlık da Öldü

Bir gün sessizlik çöktü meydanlara,
Ne çığlık vardı ne de bir dua.
Taşlar bile utanırdı baktıkça,
Nihayet insanlık da öldü, dediler o sabah.

Yürekler taş kesildi, gözler dondu,
Vicdanın sesi, çoktan susturuldu.
Çocukların gülüşü bile borç sayıldı,
Nihayet insanlık da öldü, dediler o akşam.

Merhamet unutuldu, ekmek pay edilmedi,
Komşu kapısı çalınmadı, gönül halden bilmedi.
İyilik pazara çıkarıldı, fiyatı soruldu,
Nihayet insanlık da öldü, dediler bir gece.

Artık ne dostluk gerçekti, ne söz namustu,
Her şeyin alıcısı vardı, insanın ruhu yoktu.
Toprak ana bile yorgun düşüp sustu,
Nihayet insanlık da öldü, dediler son nefeste.

Ama bir yerlerde, bir çocuğun duasında,
Bir annenin gözyaşında, bir aşka sadık kalanda
Hâlâ bir kıvılcım yanıyor olabilir,
Belki de insanlık, yeniden doğmak için öldü…