niye mi bu kadar mutsuzuz

Fark ettim de kimi dinlesem bir derdi var, kimi dinlesem birine kırgın, kapatamadığı bir yarası var. Herkesin kendince haklı olduğu yerler var... Ve yine fark ettim de hepimiz kendi acılarımızdan bakıyoruz hayata. Hepimiz sadece söylediklerimizi duyuyoruz. Dinlemek eylemi konuşmak için sıramızı beklemekten ibaret çoğu zaman. Diğerini anlamaktan aciz , diğerine sağır insanlarız. Ve böyle olmaya devam ettiği sürece anlaşılamamanın verdiği o sancıyla kıvranmaya mahkumuz. Hedefimiz kendi mutluluğumuz olduğu sürece, biz değil de ben demeye devam ettiğimiz sürece mutsuz olmaya , hayata buğulu pencereler ardından bakmaya mahkumuz maalesef... Mum dibine ışık veremez , başkası için yanınca bir anlamı olur mumun, bunu hepimiz biliriz . Lakin bakıyorum da ben ben diye çabalarken bir anlam kazanamadan yok olup gitmeye yeminli gibiyiz çoğumuz...