Oblomov

Hep diyorlar ki küllerinden doğarsın, yeni baştan başlarsın. Sanki yeniden başlayınca tekrar kül olmayacağım. Sanki yine umutlarım çalınmayacak, artık gözlerim ıslanmayacak. Kendine gel diyorlar. Kendimden geliyorum zaten. Artık ex olmuş bir kendime gidemem artık. Hiçbir şey artık beni yaşam için gram heveslendirmiyor. İçimde yaşama dair en ufak bir hareket yok. Anlık bile olsa yaşam belirtisi gösterip "iyi ki de yaşıyorum, hayat güzel lan!" diye düşünemiyorum bile. Sonra bana üzülme, ağlama tek senin derdin yok diyorlar. Ya bi gidin!


İnsan en büyük engeli kendisine koyuyor. İlk başta yaptığı hatalar karşı duruyor ona. Pişmanlıkların zerre faydası yok kişiye. Buna rağmen hayat bin kere pişman olmaktan ibaret çoğumuz için. Şu dünyada başarım kazanıp yaşamayı bilene helal olsun. Sanırım ben bir oblomovum. Yeri gelmişken sizlere bir kitap önerisinde bulunayım: İvan Gonçarov-Oblomov.


Yine eski düzensiz düzenime döndüm. Gündüz güneş batana kadar uyuyup gecenin dibini sıyırıyorum ama tek sevdiğim şey gece ve ben, bana verilen her bir geceyi her bir detayına kadar yaşamak istiyorum. Bitmesin istiyorum geceler. Çünkü gecelerde ben varım. Yabancı hiç kimse yok. Hayatıma karışanlar ve en önemlisi olmak istemediğim ben yokum gecelerde. Kendi olmak istediğim kendimle beraberim gecelerde. Lakin gecenin en sonu gelip de gün aymaya başlayıp yatağıma doğru yöneldiğim vakit hislerim beni dehşete düşürüyor. Kendime ''Sen ne yapıyorsun?'' sorusunu sorduğumda kendimden aldığım cevap ''Mutlu olmak istiyorum.'' oluyor. Bencillik yapmamalıydım ama. Kimseyi sırf ben mutlu olacağım diye hayal kırıklığına uğratmaya hakkım yok. Olmadığım biri gibi yaşamak çok zor. Hüzünler tane tane çoğalıyor. Bilmem ki nasıl baş edeceğim? Kendimden bir beklentim yok artık. Çıkmazdayım.


Ve sen...
Şehrazat neden bin bir gece boyunca Şah Şehriyar'a masal anlatmış ki? Hayatta kalmak için mi yoksa Şah'ı imana getirip kadınları öldürülmekten kurtarmak için mi? Amacı ne olursa olsun vardığı yer aynı kapı. Şehriyar kadınları öldürmekten vazgeçti. Sebep Şehrazat'tı. Bir sebep olsa ben de sana açılan bir kapı bulup o kapıdan içeri girsem koşulsuz, yalın, sorgusuz, ben olarak gelsem sana alır mıydın beni kalbine şimdi aldığın gibi yoksa gider miydin?


Seni sevmeye benim hakkım yok ama seviyorum. Sana söylemediklerimi sen anla desem anlar mısın çünkü çoğu kelimem sana doğru yola çıkarken tıkanıyor bir yerlerde. Ulaşmıyor cümlelerim sana. Ama bilmeni istediğim tek bir şey var her şey yalan olsa bile seni seviyor olmam gerçeğin ta kendisi. Umarım bir gün benden nefret etmezsin. Tek korkum bu.


Yaşadığım hayatın burasına kadar senin gibi hakiki birini görmedim ben. Duyguların ve söylediklerin o kadar samimi ki. Seninle farkımız şu: Ben insanlara olduğundan fazla değer veririm ve her seferinde boyumun ölçüsünü alırım, sen ise gereken insanlara gerektiği kadar değer veriyorsun. Senin gibi olmak isterdim. Tek yanılgın ise benim. Bana değer veriyorsun ama ben bunu hak etmiyorum. Sevgini hak etmiyorum, sadakatini hak etmiyorum, saygını hak etmiyorum...


Her şey dönüyor dönmesine de niye dönüyor onu bilmiyorum. Bir şey soracağım:
Devran neden dönmüyor?