Öfkenin Külleri

Elveda güzel hayat!
Çok güzeldin… ama fırtına gibi,
Yıktın, parçaladın, küle çevirdin her anımı.

Her gülüşün hançer,
Her dokunuşun ihanetle dolu…
Sen güzeldin, evet,
Ama güzelliğin acıdan başka bir şey değildi.

Çabuk bitti, çünkü güzellik uzun yaşamak için yaratılmaz!
Seninle her an bir savaş,
Sevgi bir bomba, umut bir tuzak,
Ve ben her nefeste kanadım.

Baktım sana, öfkem volkan oldu,
Kalbimde yanıyordun, farkında bile olmadan…
Kandırdın, aldattın, yok oldun.
Ve ben, senin külleri üzerinde yürüyorum,
Her adımda daha da hırçın, daha da kırgın.

Bıraktığın boşluk bir çöl değil,
Bir cehennem…
Soğuk, keskin, nefes aldırmayan…
Ve ben buradayım, öfkeyle titreyen ellerimle,
Kırık kalbimde seni hatırladıkça ateşe dönüyorum.

Elveda güzel hayat!
Senin için değil, kendim için yandım.
Her hatıranda bir volkan patlıyor içimde,
Ve galip çıkan tek şey öfkem,
Sana dair ne varsa, hepsi paramparça!

Çünkü güzellik, öfke ve kanla ödenir,
Sen güzeldin, ama ben seni nefretle sevdim.
Ve şimdi, seni hatırladıkça,
Her hatıranda yeniden yanacağım…
Sonsuz bir öfke, sonsuz bir kış,
Senin yokluğunda ben dirileceğim!