ÖĞRETMENİME MEKTUP VII.

Merhametli, vicdanlı sevgili öğretmenim,

Sana bu satırları yazarken içimde yıllardır susturduğum duygular bir bir kelimelere dökülüyor. Belki yüz yüze söyleyemediklerim, belki kalbimde sakladıklarım, belki de o zamanlar anlamadığım ama bugün değerini derinden hissettiğim tüm emeklerin için sana içimden gelen en gerçek sözlerle seslenmek istedim. Merhametinle, vicdanınla ve sabrınla hayatıma öyle bir dokundun ki, bazen düşünüyorum da… O zamanlar anlamadığım şeylerin aslında bana bir ömür boyunca yol gösterecek ışık olduğunu geç fark etmişim. Ne zaman kendi içimde kaybolsam, ne zaman hayat bir yerinden zorlamaya başlasa, senin bana öğrettiğin o sessiz ama güçlü cümleler geliyor aklıma. Bazen bir tavsiyen, bazen bir bakışın, bazen de hiçbir şey söylemeden sadece anlayışla dinlemen… Hepsi bugün bile içimde bir iz, bir yön, bir nefes gibi duruyor.
Öğretmenim, sana karşı kırdıysam, üzdüysem, seni yorduysam, o dönem çocukluğumun gölgesine düşen fevriliğim için gerçekten affını diliyorum. O zamanlar cahildim, anlamazdım bazı şeylerin kıymetini… Büyüdükçe anladım ki insanın yüzünü güldüren değil, kalbini doğrultan insanlar hayatında iz bırakıyor. Sen de o izlerden biri değildin; benim için koca bir yol oldun, yön oldun, nefes oldun. Merhametinle beni defalarca toparladın, vicdanınla bana gerçek insan olmanın ne demek olduğunu öğrettin. İçimdeki iyi yan ne kadar güçlüyse, bil ki o güç biraz da senin bana bıraktığın miras yüzünden.

Şimdi yıllar geçmiş olsa bile, adını duyduğumda kalbimde hâlâ bir sıcaklık oluyor. Bir insanın öğrencisini bu kadar içten hissettirmesi, yıllar sonra bile ona aynı saygıyla ve minnetle bakabilmesi herkesin harcı değil… Sen bana sadece ders öğretmedin; insanlığı, sabrı, davranmanın önemini, düşünmenin değerini, kalbimi kirletmemeyi öğrettin. Merhametinle beni incitmeden büyüttün, vicdanınla her zaman doğruya yönlendirdin. Eğer bugün bir hatamı fark edebiliyorsam, eğer birinin kalbini kırmamaya çalışıyorsam, eğer iyilikten yana bir yol seçiyorsam bunda senin payın büyük.
Keşke sana teşekkür etmeye yetse kelimeler… Keşke kalbimdeki saygı ve minneti olduğu gibi dökebilsem satırlara… Ama biliyorum ki bazı duyguların tam karşılığı yok. Yine de söylemek isterim: Senin gibi merhametli, vicdanlı bir öğretmene sahip olduğum için her gün şükrediyorum. İyi ki yollarımız kesişmiş, iyi ki kalbime dokunmuşsun, iyi ki hayatıma iz bırakmışsın. Bugün ne kadar güçlü durabiliyorsam, o gücü biraz da senden aldım öğretmenim.
Sana hakkını helal et demeye bile utanıyorum, çünkü senin hakkın ödenmez… Ama ben yine de sana tüm saf kalbimle söylüyorum: Senin emeğini asla unutmadım, unutmayacağım. Merhametin kalbimde bir dua, vicdanın içimde bir pusula olarak kalacak. Nerde olursan ol, bil ki seni saygıyla, minnetle ve kocaman bir sevgiyle anıyorum. Öğrencinin kalbindeki yerin her zaman en temiz sayfada duruyor.

Sizi çok seven ve yaramaz öğrenciniz,

~Şeyma Nur Aydoğan~