Okyanus'

Okyanuslara girmekten hep koktum. Nerede bittiğini bilmediğim o sonsuz maviliğin beni yutacağından, suyun altında saklanan bilinmezlikten, dalganın bir anda yükselip beni savurabileceğinden. Belki de en çok kendimi kontrol edemeyeceğim bir derinliğin ortasında kalmaktan korktum. Ama insan bazı korkularını ancak bir şeye, bir insana, bir hisse boyun eğdirmeyi öğrendiğinde tanıyor. Su altındaki o dipsiz boşluk, insanı nerden yakalayacağını bilmeyen bir karanlık.. Hep kaçtım ama bu kaçış onu gördüğüm anda son buldu. Çünkü korkularında bir sınırı varmış meğer. Kalbin sesinden daha yüksek olamıyormuş hiç bir derinlik. Bunu o öğretti bana hiç söylemeden, hiç zorlamadan, yalnızca var olarak. Çünkü eğer onun, okyanusun tam ortasında olduğunu bilseydim bir kere bile durup düşünmezdim. Korkumu, titreyen ellerimi, atışını duyamadığım nefesimi bir kenara bırakır, yüzerdim. Titreyen ayaklarımı suya sokarken korkumu değil ona varma ihtimalimi düşünürdüm. Kilometrelerce yüzerdim… Yorgunluktan nefesim kesilse bile, omuzlarıma binen ağırlık beni aşağı çekse bile… Çünkü bilirdim: yolun sonunda, orada onun olacağını bilirdim. Belki okyanus aynı okyanus olurdu ama ben aynı ben olmazdım. Korkularımı birer taş gibi suya bırakır, yalnızca ona yaklaşırken hafiflerdim. Ve insan, varmak için değer bulduğu bir yere giderken kendi sınırlarını unutur. Korkularını unutur. "Yapamam" dediği her şeyi yapabilir hâle gelir. Çünkü bazen bir insan olur; en çetin fırtınalara bile meydan okumayı öğretir. Ve bazen bir insan, karaya dönmek için değil, kaybolmayı bile göze alarak onun bulunduğu o karanlık bilinmezliğe teslim olmak için yüzer.