Ölmek İçin Yaşamak

Bir sabah daha doğdu, ben yine eksildim,
Aynaya baktım, gözlerimden gece sızdı.
Bir umut aradım, toprak gibi kuruydu içim,
Ne sevinç tuttu elimden, ne de bir yıldız ışığıydı.

Kırılmış dualar gibiyim,
Bir yarım cümlede kaldı bütün hayatım.
Tanrı’ya bile sitem etmeye korkuyorum artık,
Çünkü o da biliyor; ben çoktan pes ettim.

Yaşamak dedikleri bu muydu?
Her nefeste biraz daha ölmek mi gerekirdi?
Bir tebessüm bile borç kalmış yüzümde,
Kendime bile yabancı bir kimlik giydirdim.

Sokaklar tanır beni sessizliğimle,
Adımlarımda taşır geçmişin küllerini.
Bir kalp vardı bir zamanlar içimde,
Şimdi sadece yankısı çarpar duvarlara.

Ümitsizim… evet, belki karanlığın ta kendisiyim,
Ama ne çıkar karanlık da bir varlıktır.
Yaşamak için değil artık,
Ölmek için yaşıyorum, sessizce, alışarak…