Ölüm ve Yaşam

Ölüler ölümü bilmez!
Toprak yutar onları,
Taş gibi soğuk, sessiz, un ufak olmuş!
Ama biz… biz yaşıyoruz ve her anı yakıyoruz!

Ölüm!
Sen alçak, sen sinsisin!
Her nefeste tokadını indiriyorsun yüzümüze,
Her adımımızda takip ediyor, gülüyorsun acımıza!
Ama unutma… biz yaşayanlar,
Biz öfkeyi damarlarımızda taşırız!

Gözlerimizde bir ateş var,
Kalbimizde kırık dökük bir savaş alanı!
Sana boyun eğmeyeceğiz, ölüm!
Sana sessizce teslim olmayacağız!

Ölüler ölümü bilmez!
Ama biz, yaşayanlar,
Senin karanlığını içimize çekiyoruz,
Ve senin korkunu, senin soğukluğunu,
Öfkemizle, isyanımızla yakıp yıkıyoruz!

Hayat bizi parçalamaya çalıştı mı?
Evet, ama biz yeniden doğarız her külden!
Bizi susturamazsın! Bizi durduramazsın!
Çünkü biz yaşıyoruz…
Ve yaşamak demek, savaşmak demek,
Öfkeyle haykırmak demek!

Ölüler ölümü bilmez!
Ama biz yaşayanlar…
Biz ölümün yüzüne tükürürüz,
Ve haykırırız:
“Bize diz çöktüremezsin,
Bize korku saçamazsın!
Biz, öfke ve yaşamla varız!”