Ölümün En Güzel Tarifi

Ölüm, kurnaz bir pusu,
Bir adım ötede saklı kara bir sır.
Herkes nefesini tutmuş,
Adını anmak için sıralara dizilmiş,
Ama sen...
Yoksun.

Ne alkış var, ne tebessüm;
Ne hesap soracak gözler,
Ne de gönül alacak eller.
Bir boşluk çivisi çakılmış zamana,
Ve senin yokluğun
Her köşeden kan damlatıyor.

Gözyaşı bile yetim,
Dudaklarda susmuş dualar,
Kalabalık var ama yalnızlık var,
Tabutun üstünde değil,
İçinde değil,
Sadece yokluğunda büyüyen
Bir koca kara delik var.

İşte ölüm budur:
Herkes seni görmek isterken
Senin olmayışın.
Bir tokat gibi yüzlere çarpan,
Bir bıçak gibi nefesleri kesen.
Toplanmışlar sözde uğurlamaya,
Ama senin sessizliğin
Onların bütün cümlelerini paramparça ediyor.

Bak!
Göz göze gelecek kimse kalmamış,
Hesap verecek tek ağız yok.
Bir imza atar gibi kapatılmış hayat defteri,
Ve senin adın,
Dudaklardan düşerken kanatlarını yakıyor.

Ölüm, dost değil;
Ölüm, merhametsiz bir cellat.
Sana ait olanı söküp alır,
Geride sadece gölgeler bırakır.
Ve o gölgeler,
Arkandan ağlayanların yüzüne çarpar.

Ölümün en güzel tarifi budur:
İnsanların seni görmeye geldiği yerde
Sadece bir yokluğun konuşması.
Taht misali yere serilmiş bedenin değil,
Bizzat olmayışın.
Ve bu,
En sert hakikattir:
Sen olmadan dünya dönüyor,
Ama herkesin gözünde dünya
Çökmüş gibi susuyor.