ÖLÜNCE NE İSTERSİNİZ?

Yüzlerce yıldır bilim insanları evrenin sırrını çözmeye çalışıyorlar. Bulunan her bir cevap,yeni soru işaretleri doğuruyor. Biri tüm sırrı keşfedemeden bu hayattan göçerken,bayrağı bir diğeri devralıyor. Peki,size bir soru. Öteki tarafta bu evrenin cevap anahtarı var mı dersiniz? Yani öldüğümüzde harıl harıl cennet cehennem telaşına mı düşeceğiz. Tüm meraklarımız,sorularımız burada sahipsiz mi kalacak? Mesela Tanrı'nın karşımıza çıkıp bize evrenin tüm sırrını anlattığını düşünün. O kadar uğraştınız,çabaladınız,işte tüm cevaplar önünüzde dediğini. Onu can kulağıyla dinler miyiz,yoksa bir an evvel gideceğimiz yeri öğrenmenin derdine mi düşeriz. Eınsteın,Hypatia,Newton ve daha niceleri şu an ne yapıyor ve neredeler acaba? Hypatia bir gece ona sırılsıklam aşık ve aşkına asla karşılık vermediği Orestes'le sohbet ederken elini gökyüzüne uzatıyor ve "eğer oranın sırrını çözebilseydim,işte o zaman mutlu bir kadın olarak ölebilirdim " diyor. Ve hemen sonrasında,dünyanın evrenin merkezi olmadığını ve elips şeklinde olduğunu buluyor. Ve daha sonra öldürülüyor. Şimdi mutlu mudur acaba? Yoksa boşuna bir hayat tükettim mi diyordur? Bilmem fani halimle şu anki fikrim,öldüğümde Tanrı bana direk yerine mi yerleştireyim,yoksa cevapları mı vereyim dese ben ilk önce cevap anahtarını isterim herhalde. Özellikle gökbilim inanılmaz ilgimi çekiyor. Hatta küçükken bizim evdeki üçlü merdivene tırmanarak bulutlara yetişeceğimi,onlara dokunacağımı düşünürdüm☺️. Büyüdükçe sanki, evren uzaklaştı benden. Daha çok cevapsız soru birikti. Ben daha yetişmemeye başladım. Ve koskoca evrende,kendimi daha bir aciz hissetmeye başladım. Ama kimbilir,belki bir gün,yıldızların içinden,tüm cevaplarımı almış bir şekilde sizi seyrediyor olurum.