Ölünce yaşamakmış senin adın

Kaç defa bu yürek acıyla yoğurulmuş sevdaların dilinde can verdi. Kaç defa bu korkunun karşısına cesaretle dikildi. Zaman akıp giderken, bu yürek parça parça can verdi. Gecelerin karanlığına misafir olduğunda neden! Derim. Bu yıldızlar bu kadar meydandayken hiç konuşmazlar. Korktukları birşey mi var acaba? Kendilerine ışık tutmayan bu dilekler başkalarında bir güneş parlar. Ben bunun neresindeyim? Düşüncelerim aklımı bu kadar sen diye kemirirken , kalbim sen içinde mutkuyken bu uzaklık , kime meydan okumadır. Yüreklerimiz aynı dili konuşurken yaşadıklarımız neden hep hüsrandır. Sensiz de seni sevebilmenin sensizliğe seni görebilme hevesiyle meydan okumanın mutluluğu içerisindeyim. Kimi zaman hasta oluyorum, kimi zaman halsiz düşüp yoruluyorum. Lakin bu yürek yorgunluğunu tedavisini sen olmadan yapamıyorum. Belki bu zaman bize öğretmen.belki zaman içinde bir zaman bulma vaktimiz gelmiştir.çareyi mesafede aramayı bırakmalıyız. Gözlerimizi gözlerimizle itiraf ettirmeliyiz. Kaybolan zamandan bir zamana sarılıp bu hasreti gidermeliyiz. Yavaş yavaş ölmekten farksız bu yorgunluk. Geceyi gündüzle terbiye edemeyiz. Geceye küçük umutlar gerek, gerek ki önce sen kavuşma dileğim yolumu göstersin. Sonra güneş doğar, seni göstersin. Kaçıyoruz bu güzel korkudan, yüreğimizdeki kelepçeleri kırıp, dilimizdeki mühürü kaldırıp, hoşgeldin diyebilmeli ey yar. Yüreğimde senin olmayışının korkusu büyümekte, bu korkunun sancısı çoğaldıkça bir parça can vermekte. Can vermek mesele değil canı sevgilim, mesele can verene canı teslim ederken gönlümdekine sevdamı göstermekte. Şunu iyi belle; para biter, ömür biter, zaman geçer, kıyafetler değişir, gençlik gider. Lakin; benim sana sevdam yüreğimde bebek sesi gibi canlı, bir çocuk gibi heyecanlı, bir adam gibi kalıcıdır.
İslam KARAGÖZ
09/04/2019