ONSUZ GÜNLÜKLERİM #3

Onsuzluğun bilmem kaçıncı günü... Her zaman yazacak mecalim olmuyor açıkcası ama kendimi zorluyorum. Sanırım olmayacak daha buna inanmak istemesem de, inanmak zorunda kalacakmışım gibi.. Annem gibiydi onu aynı o denli severdim... Onun gitmesi annemin gitmesi gibi acısı bu yüzden fazla işte. Sebepsiz gitmeye bayılıyor. Habersiz kafasına göre gidiyor. Ne cesaretli ama.. Ben konuşurken kelimeleri yanlış anlaşılır diye titizlikle seçerken üstelik... Yazıklar olsun bana...

Hayallerim güzeldi ve basitti. Bir sabah kalktığımda birlikte ettiğimiz bir kahvaltı, işten geldiğimizde yiyeceğimiz akşam yemeğiydi... Birlikte geçip giden ömür idi... Elini her an tutabileceğim vakitlerdi. Uyandığımda gördüğüm ilk yüzün onun yüzü olabilmesiydi... Kıyafetlerimin onun seçmesiydi.. Onun beni sevmesiydi... O ise şimdi uzakta ama hala bitmiş değil. İnancımı o kadar kolay yitiremem onu bu denli karşılıksız seviyorken. Zorluk da olacak tabi ama onu bir başkasıyla görmeyeyim onu daha başkasıyla görecek dermanım kalmadı artık....

Diyeceğim o ki, bu yazıları okurken derdime ortak olmanızı istediğimdendir. Bunca zaman bana kimse derdimi, nasıl olduğumu sormadı. Aldığım teselliler "boşver", "geçer" gibi tek kelimeler oldu. Ben sayfalarca yazdıkça onlar bu sayfalarca birikenleri tek kelimeyle def ettiler... Dilenciye sadaka verir gibi dertliye derman verdiklerini sandılar. Belki gözlerinizi yordum sizin de ama sanırım iyi değilim. İyi olamıyorum. Her bir gün ne olursa olsun ona karşı katlanan bir sevgim ve onunla orantılı her geçen bir gün katlanan yokluğu var. Ve galiba yokluğu kazanacak...