Onu aradım. Sesini duymak için evet özlemiştim. Konuşmasını değil. Gözlerini gülüşünü falan değil sadece onu özlemiştim.
Bir yerde okumuştum mutlu eden insanlar bağımlılık yapar yazıyordu. Ona bağımlımıydım acaba? Diye düşünmeye başlamıştım ki ulan o seni ne zaman mutlu ettiki? Diye bir ses geldi içimden.
Ve ekledi...
Ne zaman ona verdiğin değerin karşılığını gördün? Sen onun hayatında hep geri planda kaldın. Fazlalık yaptın. Yalnız kaldığında yalnızlığını gidermesi için vardın. Sen onun için geçmişinde ihanete uğrayan aldatılan hayal kırıklarıyla dolu insanlar hayatında onları seven sayan. Ne bok yerse yesin. Kabul edebilecek iyi birine her zaman ihtiyaç duyar. İşte o kişi de sendin.