Otuz Altı Saniye

Ne zaman karşıma otursan.İçimden konuşmaya başlıyorum.Her cümlemi seçiyorum.Yüzünün asıldığını bile görmek istemiyorum.
Tedirgin ve benim en çaresiz yanım bu.Aklımda sana gelirken söylemek için tuttuğum hiç bir cümle kalmıyor.Akıp gidiyor sanki gülünce kısılan gözlerinde. Yanındayken birazdan yada bir kaç saat diliminde.. Gidip benden tekrar uzaklaşacağın geliyor aklıma.Bu yanındayken birini özleyebilmenin tanımı gibi.. Sonra belli belirsiz bir kaç dakikalık deli cesareti. Bilmemem gereken her şeyi soruyorum sana. Sende benim olduğumu unutup anlatıyorsun belli ki.Öyle güzel anlatıyorsun ki. En azından mutlu galiba diyorum. Gerçekten mutlu musun sahi ?

Bir fotoğrafımız olsun istedim, yoktu.
Damakta bir parmak iz olsun.
Tam gönlüm köşesinde bir is.
Ellerim hala kir.
Dokunamamanın en acı zonası.
Yoktun.
Otuz Altı saniye vardı.
En sevdiğim şarkı oldu.
Çekiç garipti , Örs ağlak.
Üzengi odasına saklamıştı,
İçinde mürekkep fiyordları olan.
O eşsiz manzarayı..


İyisi mi ben sana bir küçük şiir daha bırakayım.

Bazen öfke buduyor beni ve sarıyor.
Gözüm kısık ,vahşi bir pars gibi yüzüm.
Diğer yüzüm toprağa yakın,
Susuz kalmış kırılgan.

Bir kıymık gibi batsanda hatrıma.
Kırılgan kadın otları.
Bu meridyenin yağlı pomakları.
Ve bu yaralar ,
İyileşmeyi bekleyerek karılıyor.

Ben ne zaman özlesem seni ,
ilk hücreden beri tenden kırpılıyor,
Sevgi denen elleri kilit..
Bu yarada herkese dikiş var.

Burada herkese yer var.
Kime avlu kime kiriş.
Bana düşen,
Tam otuz altı saniyelik.
Bir ses frekansından daha fazlası..