Özlediğim ölüler var…
Adlarını andıkça içim ürperir,
Bir mezar taşında sessiz yankılanır,
Bir dua gibi dudaklarımda tükenir.
Onlar gittiler, ama kaldılar bende,
Bir gülüş, bir söz, bir bakış kadar taze,
Toprak aldı bedenlerini belki,
Ama kalbim hâlâ kokularını saklar gizlice.
Ve yüzünü görmek istemediğim diriler var,
Gözleri donuk, kalpleri mezar taşı kadar soğuk,
Bir selamın bile ağırlığı var onlarda,
Bir “merhaba” bile ihanet gibi dokunur ruhuma.
Bazen ölüm değil ayrılık öldürür insanı,
Bazen nefes almak en ağır cezadır,
Çünkü bazıları yaşıyor gibi görünür,
Ama içlerinde çoktan çürümüş bir bahar vardır.
Özlediğim ölüler huzurla uyur,
Yüzünü görmek istemediklerim hâlâ gürültüde boğulur.
Ben ise iki dünyanın arasında kalmış bir yürek,
Birine “keşke dönse” derim,
Diğerine “keşke hiç tanımasaydım.”