PEDAGOJİNİN YETİŞKİN İNSANDA KARŞILIĞI VAR MI?

Pedagoji kelime anlamı olarak "eğitim bilim " demekmiş. Aslında "çocuk yönetim " anlamına da geliyormuş ancak,Türkçe'de kullanılan anlamı eğitim bilim. Zaten bana da ilki daha uygun geliyor,çünkü ebeveyn de olsa birinin birini yönetme üstünde hakimiyet kurma fikri ben de tiksintiye sebep oluyor.

Sürekli çocuklarımızı nasıl eğitmemiz gerektiğine dair,araştırmalar yapıyor,pedagog veya çocuk doktorlarının kapılarını çalıyoruz.... Pekiiiii, bu sistemi tersten işletsek sizce nasıl olur? En azından arada bir. Çocuklarımızın bizi eğitmelerine müsaade etsek. Çok bilmiş ebeveyn rollerinden çıkıpta,onlara gözümüzü kulağımızı dört açsak. Zira eğitim işini bizden güzel başarıyorlar. Karşılıksız sevgileri, istedikleri konuda hiç bir çabadan kaçınmamaları,ırkçılık yapmadan,iyi kötü demeden herkesten bir şeyler kapmaları ve bence en önemlisi herşeyin farkında olmaları. Şöyle bir örnek vereyim, bir gün oğlumun yanında uzanarak onun uyumasını bekledim (rutin uyku şeklimiz bu ve gözlerimi kapatmam lâzım çünkü açtığım anda işi oyuna döküyor.) Ve nefesi artık düzene girdiğinde gözlerimi hafifçe aralayıp ne yapıyor diye baktım. Odamın tüm duvarını ve en son saatin akrep ve yelkovanını inceleyerek uykuya daldı. Ertesi gün o saatin tik tak sesini taklit ediyordu ☺️.

Onların kalıpları yok,her türlü deneyime açıklar ancak biz kalıplarımızdan,ön yargılarımızdan bir türlü uzaklaşamadığımız için onlara hayata objektif ve sevgiyle bakmaları gerektiğini bir türlü öğretemiyoruz. Herşeyi sorgulayan ve gelişen yavrularımızın bir yerden sonra soru sormalarını engelliyoruz,çünkü cevabımız yok. Çünkü olduğumuz yerde sayıyoruz,gelişmiyor,üretmiyor,sormuyoruz ve çocuklarımızdan da bunları yapmalarını bekliyoruz. Ve ne yazık ki iyiyi aldıkları gibi kötüyü de alıyorlar çünkü herşeye açıklar.

Mesela kaçımız çocuğumuza neden müslümanlığı tercih ettiğimizi ve onun da araştırıp kendisi için en doğru kararı vermesi gerektiğini söylüyoruz . Oysa doğdukları andan itibaren onlara nasıl daha iyi müslüman olacaklarını,diğer tüm kesimlerin helâk olacağını ha bir de kesinlikle Tanrı'yı sorgulamamalarını öğretiyoruz. Tabi bunları anlatırken,dinlerin geliş amacı olan Tanrı'yı bulma,hayatta bir anlam arayışı içine girme,canlıların hayatına dokunma,empati kurma gibi hayati önem taşıyan konuları genelde es geçiyoruz. Bence her ebeveynin arada bir çocuğunun karşısına geçip "oğlum,kızım bugün sıra sende,bana öğrendiklerini,öğretmek istediklerini anlatmanı istiyorum. Senin tecrübelerine ihtiyacim var" demesi gerekiyor. Bu hem onların öz güvenini ve araştırma arzularını geliştirir, hem de bize ciddi öğretiler katar.

Neyse. Yazılarımın çoğunluğu çocuklar ve kadınlar üzerine,farkındayım. Ancak evrenin kanayan yarası bunlar. Kadınlarımızın emeklerini,içlerindeki cevheri göremediğimiz onlara sürekli cinsel obje olarak baktığımız sürece içinde bulunduğumuz zamanı asla daha güzel bir noktaya taşıyamayacağız. Çocuklara gelince. Onlar bizim ve kendi geleceklerini inşa ediyorlar. Çocuklara gelecek hazırlamak bir kağıt parçasına milyonlar yatırmak,güzel bir işe girmelerini sağlamak değil. Kendi geleceklerini daha sevgi dolu,empatik ve saygılı bir şekilde inşa etmelerine zemin hazırlamak. Belki biz o geleceğe yetişemeyeceğiz ancak çocuk doğurmak bir ömrün,asırlar sonrasının sorumluluğunu almaktır. Hatta yalnızca kendi çocuğumuzdan sorumlu olduğumuzu sanıyorsak çok yanılıyoruz. Her çocuk bizim evladımız ve biz hepsinin ebeveyniyiz. Biz onları büyütmüyoruz,yürüdükleri yolda onlara yardımcı oluyoruz hepsi bu.