Ponçik Kurabiye (Çocuk hikâyesi)

Ponçik kurabiye

Bezelere ayrılan ve yan yana duran küçük hamur taneleri bir tepsiye dizilmişti. Minik elli tombul parmaklı şefin, kendilerine şekil vermesini heyecanla bekliyorlardı. Bu sırada mayalanmaya devam ettiklerinden şişmeye devam ediyorlardı.

Minik şef hafif unladığı tombul elleriyle sonunda tepsiye yaklaştı.
Bezelerden birincisinin adını ponçik, ikincisinin adını topçik, üçüncüsünün adını pofuduk, dördüncüsünün adını da pufidik koymuştu. Hem işini yapıyor hem de tepsideki hamurlarıyla sohbet ediyordu.

Minik şef gülümseyerek önce ponçiği eline aldı. Sonra yine konuşmaya başladı.
“Gel bakalım ponçik hamurum şimdi sana şekil vereceğim sonra da üzerini bir güzel süsleyeceğim.”

Ponçik hamur, ilk kendisine şekil verileceğinden dolayı çok heyecanlandı. Son halinin ne olacağını merak ediyordu.

Minik şef biraz düşündü ve sonra ponçiğe elleriyle yuvarlak bir ay şeklini verdi. Ponçik ise o sırada hemen yakınında duran cam kâsenin içindeki renkli kurabiye süslemelerini gördü.

İçi o kadar çeşitliydi ki hamurdan kabaran ağzı açık kaldı. Gümüş incili top şekerlemelerle pembe ve sarı renkli çubuk şekerlerin hepsi kâsenin içine doluşmuşlardı. Ponçik içinden, renkli çubuk şekerlerle süslenmeyi diledi. Çünkü o süsleri çok sevmişti. Fakat minik şefin eli, gümüş incili top şekerlemelere doğru gitti. Bir avuç dolusu top şekerleri ay şeklindeki ponçiğin üzerine serpiştirdi. Her tarafı parıl parıl parlıyordu. Ama ay ponçik bu durumdan çok mutsuzdu.

Minik şef daha sonra sırasıyla topçiğe, pofuduğa ve pufidiğe de şekiller verip üzerlerini süsledi. Ponçik’in tüm hamur arkadaşları o çok istediği pembe ve sarı renkli çubuk şekerlemelerle süslenmişti. Bunu gören ay ponçik üzüntüden büzüldü.

Hepsi artık pişmeye hazırdı. Minik şef tombiş elleriyle tepsiyi fırına yerleştirdi. Ve karnını okşayarak kurabiyelerinin bir an evvel pişmesini beklemeye başladı.

On beş dakika sonra fırından mis gibi kokular yükseldi. Minik şef annesinin yardımıyla fırından tepsiyi çıkardı.

Ay ponçiği, yıldız topçiği, üçgen pofuduğu ve kare pufidiği nar gibi kızarmıştı. Biraz soğuduktan sonra artık yenmeye hazırdılar. Ay ponçik ise hâlâ üzülmeye devam ediyordu. Çünkü tadının ve görüntüsünün beğenilmeyeceğini düşünüyordu. Fakat hiç düşündüğü gibi olmadı.

Minik şef ve annesi tek tek bütün kurabiyelerin azıcık ucundan tadlarına baktılar. Ve hepsini çok beğendiler. Ama içlerinden en çok ay ponçik kurabiyeyi beğenmişlerdi. Hem övüyorlar hem de yerken “ım, ım” diye sesler çıkarıyorlardı. Ay ponçik bunu duyunca çok şaşırdı. Beğenilmeyi hiç beklemiyordu.

Meğerse gümüş incili top şekerlemeler onu daha özel, ve tadını daha güzel yapmıştı.
Ay ponçik mutlulukla gülümsedi. Diğer kurabiye hamuru arkadaşlarından farklı göründüğü için artık utanıp üzülmeyecek, aksine kendisi ile hep gurur duyacaktı.