“Unuttum” diye kendimi kandırdığım fakat beynimi iyice kemiren şeyler yüzünden unutamıyorum. Bekliyorum seni, bekliyorum işte. Böyle belki gelirsin diyorum. O beni hala seviyor diyorum. O beni çok özledi diyorum kendi kendime. Tekrar bana sarılmak için gelecek diyorum. Ama gelmedin. Olsun gelme önemli değil. Ben hep seni beklerim. Giderim bi parka otururum yoldan geçen herkesi sana benzetirim. Ya da geceleri giderim bi sahile açarım ‘o’ şarkıyı seni yanımda hissederim, n’olucak ki. Yıldızları izlerken dilek tutarım işte. Seni yeniden yanımda görmeyi dilerim. Diliyorum işte. Ama merak etme öyle çok yıpratmıyorum kendimi. Güçleniyorum yokluğunda. Gülerek bahsediyorum herkese seni. O yeniden gelecek diyorum. “Yeniden beni sevdiğini söyleyecek” diyerek işte. Sen eğer yeniden beni özlediğini söyleyeceksen, huzur ve mutluluk denen o hisleri sana dibine kadar yaşatacağım. Buna hiç şüphen olmasın. Bilmiyorum şuan napıyorsun. İyi misin kötü müsün inan hiç bilmiyorum. Kendinle beraber her şeyini götürdün. Çok mu üzdüm seni de böyle yaptın? Gerçekten çok mu yıprattım? Ama eğer öyle olsaydı bana seni seviyorum demezdin değil mi? Ellerini sımsıkı tutmama, sana sımsıkı sarılmama izin vermezdin değil mi?

Ama sen yoksun işte. Yoksun. Gelmediğine göre şuan belkide birisinin yanındasın. Belki ona ‘ben’ gibi sarılıyorsun. Belkide ‘ben’ gibi öpüyorsun. “Hayır saçmalama öyle bi’ şey yok” demeni istiyorum bana. Hadi işte kimseye sarılmadığını söyle bana lütfen. “Yanılıyorsun” de bana. İnanır mısın hayatım boyunca ilk defa bu kadar çok yanılmak istiyorum. Aslında bakarsan bana yeniden sevgilim demeni çok özledim. Hem geceleri üstüm açık yatıyorum. Yanıma gelirsin diye. Yeniden sana sarılırım diye. Huzuru yeniden hissedebiliriz diye. ‘Umut’ işte sen bana bakma. ‘Belki’ lerle kandırıyorum kendimi. ‘Belki geri gelir’ lerle işte. Belki yeniden sarılırım. Belkide yeniden öpebilirim diye. Ama çok kaybediyorum ve hiç mutlu olamıyorum. Hem de hiç.