PSİKOLOJİ SEANSLARI - #1

Birçok şey için burukluk var içimde. İlkokul yıllarımdan, liseye, hatta üniversite zamanlarıma kadar içimi inciten bir his var. Öylesine yarım ve yanlış yaşamışım ki gelip geçen günlerimi, zamanlarımı... üzgünüm bunu ifade etmek bile, bunu kabullenip buralara yazmak bile öylesine sıkıyor ki canımı yaz gününde aniden gelen sıtma gibi bir his bu....

Çocukluktan bu yana en yakın arkadaşım, sürekli yanı başımda duran hissiyat hep kırgınlık olmuş. Arkadaş ortamlarında hep iyi bilinen ancak her daim unutulanlardan olmuşum. Eksik bırakılmışım, yarım kalmışım. Bir tam sanarken kendimi yarım yamalak yaşayarak geçirmişim günlerimi. Hep dostum, arkadaşım var saymışım oysa hep tekmişim. Bir arkadaş ortamında oynanan oyunlarda "kuru fasulye" imişim. Küçük sebepler beni büyük incitmiş buna engel olamamışım. Hatrımın olduğunu düşündüğüm, üzerlerinde emeklerim olan insanlar varmış ancak onlarda zerrem dahi yokmuş. Şimdilerde iyiyim ama bu düşüncelerde içimde durur...

Şimdi vaktimi boş boş kimselerle konuşmadan, kedi köpek fotoğraflarını beğenerek, videolarını seyrederek keyif almaya çalışıyorum. Yalnız gelmediğim hayatı yalnız noktalamak kaderim olacak diye sezsemde hâlâ umudum var. Biraz sevilmek, varsa da azcık hatırlanmak istiyorum....

Sevgiler.