Ruhtan Yargıya

Her şey kötü ama yeri değil, her şey iyi olsa zamanı değil. Ruhun böyle tükenirken mutlu olmaz ki kalbin. Uçurumun kenarında beklersin, geriye özlem bile duysan dönemezsin. İlerisi de yok zaten olduğun yerde sayıyorsun. Sayarken endişeyle bakıyorsun insanlara. Sanki birisi seni teselli edebilecekmiş gibi. Sevdiğin insan yalan söyleyince nasıl da mutlu olursun. Gerçeği öğrenince de kahrolursun. Sevgi işte böyle bir kumardır. Bu aralar her şey şansa bakıyor; çünkü çok güvenilen kalp bile yanılıyor. Ya da insan kalbi olduğunu zannediyor; halbuki bildiği ile hissettiği arasında bir bağ yok. Ruh ile kalbin bağları kopunca böyle acısever insanlar oluşuyor. Sanki hayatında çok acı çekmiş gibi feryatlar, gitmeler gelmeler.. Apayrı dünyalar işte, kalbi bilmez ama her yere ondan bahseder. Ruhu bilmez ama sözde ruhu ızdırap çekiyor. Birbirini dinlemeden kavga ediyor ruh ve kalp. O da arada kalınca birisi acı çekiyor sanıp söz falan yazıyor. Halbuki ikisinide dinlese yetecekti. İnsanlar ruh ve kalbi arasında sakin bir bağ kurabilse esnek bir bütünlüğe sahip olurdu. Ama şunlara bir bak; hepsi kalem gibi. Zaten arzuluyorlar, onu da basitçe yaşıyorlar. Değişmeyen insanı hayat öldürür. Çünkü hayat acı çekmez. Acı dediğin bir anda takılı kalmaktır. Halbuki kalp bile kırılsa o an olur ve biter. Üzülecek bir şey yoktur. Değişime ayak uyduramayanı değişim ölüme uydurur. Ama yakışmış olur en sonunda.