Rüzgâr çanlarım

Sonra rüzgar bir gün esmemeye başladı... Yapraklar kıpırdamıyor,rüzgar çanlarım çalmıyor, saçlarımın her bir telinde hissattığım rüzgarı hissedemez olmuştum. Halbuki nacizane kalbim o fırtınadan sonra ılık meltemleri bekler olmuştu. O fırtına da fırtınaydı ama ilk defa rüzgar korkutur hale gelmişti, aklımın çatısı uçmuş, ruhumda açan çiçekler, ağaçlar, bahçem yerle bir olmuştu... Oysa ne çok duvarı vardı bahçemin, o duvarlara aşmıştım rüzgar çanlarımı şimdi oturdum bir kenara yıkılan duvarlara, taşlara ve rüzgar çanlarımın nasıl bu hale gelebildiğini izliyordum. Bu fırtına kötü haberdi duydum rüzgar çanlarımı ama ne gece ne de güneş birbirine uzun süre kızamaz dedim. Şimdi ise taş yığınları arasında ektiğim çiçeklere bakıyorum... ?