Sabırda var.

Benim geciktirdikce güzelleşeceğini sandığım yüreğim.
Benim yolumu uzatarak yaklaştığımı sandığım devrik cumlelerim.
Benim ben, kendini birinde kaybetmiş bağımsız bağımlı..
Refakat ediyorum tüm yaralarına..
Sessizliğin ağırlığı boğuyor sonra.
İçimden çekilen gürültüleri geri toplamak istiyorum. Sakladığın birşeyi gün ışığına çıkarmak yormaz mı insanı ?
Müphem bir yalnızlığı boynuma asanda. Boynumu tam orta yerinden büken de aynı kader mi şimdi ? Cümlelerin eksik oluşunu seyrediyorum. Bana yekparenin yükünden bahset. Ve yürü. Yanık tost kokulu sabahlara gidelim. Bir mavi tüttürelim içimize. Perişanlığımız azalsın adında. Adın mavi olsun senin. İki elimi kenetleyip uğraşına daldığım. Yenilmişliğim kökleriyle sarkınırken içimde. Bu beklemenin acımasız oluşunu biliyor musun ? Etraflıca rüzgarına dokunduğum bu Eylül. Beni kaç yerimden yakar şimdi ? Özleye özleye unuttuğum şeylere mi içelim.Ben degilim..Sen değilsin.. Peki bu kemik bıçağın farkında mıdır? Anlam veremedim hiç bir vakit elem ve acının bucağına kalacağımı..Derin bir sarnıç gibi dokulucek oluşumu. Uyusturulmuş kiremitleri var bu evin. Ev dediğim bir iz. Ve bu bir son değil. Hersey aynı , her şey bir tekrar. Katlanmak bir ağrı. Sabırda var. Sabırda var..