SAVAŞ, İNSAN ELİYLE HAZIRLANMIŞ BİR AFETTİR

Savaş…
İnsanın kendi gölgesine kurduğu pusu,
Bir çocuğun sessizliğine saplanan paslı bir söz kalıntısıdır.
Toprağın bile kabul etmediği, göğün yüz çevirdiği bir afettir.

Hiçbir dağ kendiliğinden yıkılmaz aslında,
Hiçbir nehir kendi suyunu kana boyamaz.
İnsanın hırsı, öfkenin kör ateşi,
Barutun içine gizlenmiş unutulmuş merhamettir tüm suçlu.

Savaş…
Bir masanın kenarında alınan kararla,
Bin evin ocağında sönen ışığın aynı kaderde buluşmasıdır.
Yürümeyi yeni öğrenen bir bebeğin,
Daha adını söyleyemeden “yokluk” kelimesiyle tanışmasıdır.

Ve yine de,
Her yıkımın altında bir çığlık saklıdır:
“Biz bunu kendimize yaptık…”

Ama insan, ellerini kana bularken bile
Bir damla suyu barışa çevirebilecek kadar güçlüdür aslında.
Yeter ki bir gün,
Silahların gölgesinde değil,
Birbirimizin gözlerinde karar verelim yaşamaya.

Çünkü savaş, insan eliyle hazırlanmış bir afettir;
Barış ise insan kalbiyle yazılmayı bekleyen en büyük mucize.