SEN VARKEN DÜNYA HAFİF

Bir yüküm vardı, kimse taşıyamazdı,
Sen geldin, omzuma dokundun sessizce.
Ne ağladım, ne de yoruldum sonradan,
Çünkü sen vardın, içimde gizlice.
Sen varken dünya hafif, dertlerse sessizce.

Herkes gitti, sen hep kaldın yanımda,
Bir sözle değil, varlığınla anlattın.
İyi gelmek için konuşmak gerekmezmiş,
Sen sustun ama beni hep sarıp sarmaladın.
Kalbimin en sakin limanıydın, anladın.

Birlikte geçmediğimiz günlerde bile,
Kalbim sana hep bir adım yakın.
İz bıraktın öyle derin bir yerde,
Ben düştükçe, hatıranla kalktım.
Seninle güç buldum, her yanım aydın.

İnsan her zaman kendini güçlü sanmaz,
Bazen bir “abla” yeter hayata tutunmaya.
Sen işte öyle bir dağdın önümde,
Yıkılmadın, yıkılsam da tuttun.
Seninle öğreniyor insan susarak konuşmayı.

Zaman geçse, yollar ayrı düşse bile,
Ben seni hep dualarımda taşırım.
Anne yarısı diyor kalbim sana her gece,
Bir abladan fazlasın, yüreğimde iz bıraktın.
Seninle tamamlanır yarım kalan yanlarım.