Sesini duyayım da,
Gecenin sessizliğinde kaybolmuş yüreğim,
Bir an olsun yanımda ol, dedim,
Ve o, karşılıksız bırakmadı isteğimi.
“Uyuma, konuşalım” diyen o ses,
Yalnızlığımı unutturdu, geceme ışık oldu.
Her kelimesi şefkatle örülmüş,
Kalbimi sarıp sarmalayan bir sevda taşıyordu.
Sonra “Hadi uyu, gec oldu” dediğinde,
İlk anda kırıldım sandım,
Ama anladım ki endişesi de bir sevgiydi,
Kalbimi koruyan bir şefkat, gözyaşımı bilen bir dostluk.
Sevgi bazen sözle gelir, bazen susar,
Bazen uykunu hatırlatır, bazen gecende bekler.
Her haliyle, her anıyla,
O hep senin yanında, hep seni seviyordu.
Sesini duyduğum her an,
Gözlerim doluyor, kalbim ısınıyor.
Ne sözler ne sessizlik,
O sevgiyi eksiltmez, aksine büyütür,
Ve sen anlıyorsun ki
Hayat bazen “konuşalım” derken,
Bazen “uyu, gec oldu” derken bile
Aşkını hissettirmek için var.
Evet, her iki sözünde de,
Her nefesinde de,
O seni seviyordu…
Ve sen de sessizce, derinden,
O sevgiye karşılık veriyordun.