Sensiz Ben

Bazen satırlarda kaybolur hislerim. Öylesine biçare öylesine isteksizim ki her şey için. Birkaç yudum kahve ve birkaç nefes duman haricinde sırdaşım yok.
Bazen sana anlatıyorum. Yani sanki karşımdaymışçasına senle konuşuyorum, dertleşiyorum. Kızıyorum kendime, tıpkı senin bana hep yaptığın gibi. Birkaç kadeh bir şey içiyorum sonra. Biraz yakıyor içimi ama iyi geliyor nihayetinde. İçimin acıdığını hissediyorum. Yokluğun o kadar uyuşturdu, o kadar hissizleştirdi ki beni… Boş bakıyorum birçok bedene. Seninleyken düşündüğüm kadar gelecek hakkında kaygılanmıyorum. Ne olacaksa olur diyorum ne kadar çabalasam da. Belki parmaklarım ağrıyor duvarı yumruklamaktan, belki dişlerim ağrıyor sıkmaktan ama düşmüyorum yere. Hala direniyorum ve biliyorum. Sende tozlu bir kitap olmaktan öteye gidemeyeceksin benim için. Kütüphanemin en derinlerinde, aort damarıma yakın ama unutulmuş mahzende çoktan ayırtıldı yerin. Karlar yağdı ruhumdaki lavların üzerine. E sen söyle… Ne denir ki senin ayrılık laflarının üzerine? Bir karakalemim var sen gittikten sonra beni bırakmayan. Havam bozuk. Gökyüzüm kapalı. Yağmurlar yağıyor evimin zeminine ve soğuklar giriyor içeri gönül kapımdan. Bi sıkıntılı uyanıyorum. Gözlerim uyku mahmuru. Bir faydası yok dinlenmemin. Paltomu alıp çıkıyorum dışarıya. Saatlerce yürüyorum ve birkaç sigara içiyorum. Sana söylerken çekinirdim ama sık sık seni seviyorum. Bol bol özlüyorum. Bir şarkı dinliyorum. Gözlerinde öpüyorum. Haberin yok ölüyorum.