Sınırların Ötesinde İki Yürek

Günler haftaları, haftalar ayları kovalarken... Kelimelerimiz sevgiyle yoğrulmuştu. İnsan olduğu için değer verdiğimiz o sohbetler; edebiyat, felsefe ve acılarla örülü bir kardeşlik köprüsüydü. Hayatımda ilk kez bana benzeyen biriyle konuşuyordum. Gülüşlerimiz aynı dalga boyundaydı.

Ama içimde hep bir sır perdesi vardı: "O ne hissediyor?"
Sormaya cesaret edemiyordum. Ta ki o kara güne kadar...

İki gün.
İki gün boyunca İdlib'in elektrikleri kesikti.
Dakikalar işkenceye dönüştü:
"Acaba bombalandı mı?"
"Ya enkaz altındaysa?"
Kalbim daracık bir kafeste çırpınıyordu. Etrafımdakileri duymuyor, "Neredesin ahû gözlüm?"diye mırıldanıyordum.

Üçüncü gün telefon titredi. Gelen fotoğraf:
Elleri sargılı, yüzü morluk içinde...
Sınavdayken bomba düşmüştü sınıfına. Enkaz altında saatlerce kalmıştı. Hastane koridorunda çekilmiş o resim, ciğerlerimi yaktı:
"Gözlerinin önünde ölüme yürüyor sevdiğin... Sen ise sadece seyrediyorsun!"
Çaresizliğin ne demek olduğunu o an anladım.

Sonra sesi titreyerek anlattı:
"Telefonum enkazda kaldı... Seni çok özledim."
Ve o çarpıcı cümle:
"Seni görmeden ölmek istemiyordum..."

Donakaldım. Buğulu gözlerimle tek kelimeye takılıp kalmıştım: "Ölmek"
Sesimi duyunca, "Burdayım!"diye haykırdım. Ama nasıl ulaşacaktım ona?

Çıkmaz Sokaklar Gecesi:
Sınır kapıları kilitliydi.Yol yok...
"Geliyorum!" diyememenin acısıyla kıvranıyordum.
"Canını vereceksen beraber veririz!" diye haykırmak istiyordum.
Her gece secdede dua ettim:
"Allah'ım! Şu enkazın altından çıkardığın kulu, bana da göster..."