İki Dünya Arasında Bir İnsanlık İmtihanı

Zor ve meşakkatli bir hayatı yaşamak zorunda kalan o masum insanlar... Allah'ım, ne büyük bir imtihan! Zalime yatağında rahat yüzü gösterme diye yalvarıyordum her gece.

Ona yazdığım her satırı terazinin kefesine koyarcasına ölçüyordum. Kendisi acılarla boğuşurken, beni yanlış anlamasından korkuyordum. Amacım dışına çıkmak istemezdim. Fakat insanoğlu – kökü meraka dayanan acayip bir varlık...
Üç hafta sonra, utana sıkıla sordum: "Adın ne?"
"Seher"dedi. Dokuz kardeşin en küçüğüydü. Adı gibi şafağa benzeyen bir umut taşıyordu sesinde.

Sonra o çarpıcı soru geldi:
"Beni görmedin, kim olduğumu bilmiyorsun... Neden para yolluyorsun?"
Yüreğimden kopan cevap saf ve temizdi:
"Kalpten kalbe bir yol vardır. Niyet halis olunca, Allah önümüze köprüler kurar."
Ama itiraf etmeliyim: İçimde, "Acaba nasıl biri?"diye deli sorular dönüyordu.

Bir gün cesaretimi topladım: "Resmini gönderir misin?"
Cevabı bildiğim gibiydi: "Mümkün değil."
Kırılmadım. Çünkü o resimsiz güven, içimdeki karanlığı dağıtmıştı artık. Buhranım sona ermiş, yerine anlamlı bir sıcaklık yerleşmişti.

Aylar geçti... Her gece saat 11'de İdlib'in elektrikleri kesiliyor, bizim konuşmalarımız da karanlığa gömülüyordu. Bütün günümü bu "ışıklı saatlere" göre planlıyordum. Sabahları ilk işim ona mesaj atmak olmuştu. Çünkü bir korku sarmıştı içimi:
"Ya kaybedersem?"
Her gece yıldızlara bakarak dua ediyordum:
"Allah'ım, bu insanlık köprüsünü yıkma! Seher'in ellerini bırakma!"