Ses Etme Sus Biraz

Kızıl bir buz çağının çalgısını dinliyorum eteklerinde güneşin,
Ses etme, sus biraz duymasınlar içimdeki sana dair sesi.
Bir işaret parmağıdır sesin uykularımda, sürekli yargılar beni,
Sorsan anlatırdım da,
Sormadın, suçladın sen; savunamadım kendimi.
Ben bi sana savunamam içimdekini

Ses etme, sus biraz, onlar anlamaz beni!
Tutulmaz elimden burada,
Biraz kaçmaya dursam kendimden, kementini savurur gözümü her kapattığımda gördüklerim.
Kurganı boynunda bir beygir gibi sürerler  otlağından,
Vadesi başına biçilmiş üç vakitlik bir aşkı büyüttüğümü söylerler celladına,
Yaşamak sonrayı özlemektir, diyor şairin biri
Bundandır ya, çoktandır ölmek özlüyorum burada!

Bilemedim başlarda, anlamadım içimdeki cenk edişleri.
Ben sevmeyi bir kitapta okudum ilk, seni sağ çıkardım bütün savaş meydanlarımdan.
Tüm kitapçılarla, kitaplarla, yazanlarla, yaşayanlarla tanıştım, hepsiyle.
Seni sordum, senden sordum her eli kalem tutana.
Ve her cevabı aldım senden hariç!

Biz seninle belki bir apartmanın bodrum katında ölümü görmüş bir mumun ateşinde yazıldık bir romanda, silindik gittik öylece.
Sen benden ayrı savrulan bir roman yaprağında kaldın daha da bulunamadık belkide.
Belki yazılmak üzereydik, bitti bir gencin kalemi.
Belki beni sana yakıştıramadı, bir tek seni koydu romanın içine, bir komodinin üzerinde bekletiyor beni ...
Olsun, olsun sorun değil!
Beklemek olsun bana düşen, bana da bir şey düşsün senden.

Çık gel haydii,
Bir saatin yükünü duvar mı taşır sadece.
Sonra otur soframa soluklan biraz, bak meskenindir buralar
Bereketimdir ağzında gülen otuz iki yosma!
Güneş gidiyor kızıllığını da alıp, çalgısı bitiyor buz çağının.
Sular yükseliyor sesinle,
Düşümde bir düş başlıyor, konuş biraz!