SESİN KALBİMDE KALDI

Bazen insan, bir sesin yokluğunu bile duyabilir…
Hani bir ev olur, içinde kimse yoktur ama yine de biri biraz önce odadan çıkmış gibi sıcaklığını taşır…
İşte senin gidişinden sonraki hayatım tam olarak böyleydi:
Sanki sen daha yeni “kızım ben geldim” demiştin ama o ses eve ulaşamadan havada donmuştu.
Kapıyı açtığımda artık hiçbir şey eskisi gibi değildi.
Seni çağırmamak için kendimi tuttum… ama içimdeki çocuk hep aynı soruyu fısıldıyordu:
“Baba? Burada mısın?”
Keşke sesimi duysan.
Keşke bir kere daha “gel bakayım kızım” deseydin.
Keşke adımı söylerken o ince, tatlı, uzattığın sözü yine duysaydım…
“Babaammm…”
Sen böyle derdin ya… ne zaman içim acısa, o kelimeyi uzun uzun anımsarım.
Çünkü o kelime artık sadece bir hitap değil…
Benim eksik yanım.
Sesimin içinde bir boşluk var artık… seni saklayan bir boşluk.
Sözlerin benim için hep dua gibiydi.
“Benim kızım halleder” deyişin vardı ya…
O cümle bugün bile omuzlarımda bir güç gibi duruyor.
Sanki hâlâ yanımda yürüyorsun,
“Sakın korkma, ben buradayım” diyorsun.
Ama gerçek başka…
Bir gün birisi “baba” dese, benim kalbim titriyor.
Çünkü o kelime artık sadece bir kelime değil…
Bir kayıp, bir uçurum, bir özlem.
Biri yanımda “baba” deyince dizlerimin üstüne çökesim geliyor.
Çünkü benim babam artık sadece hatıralarımda.
Sen gittin ama sesin kalbimin duvarlarında çınlıyor hâlâ…
Her şey değişti.
Ne bayram eski bayram,
Ne doğum günü doğum günü…
Takvim bile değişti sanki.
Günler işliyor ama ruhum orada, o son günde takılı kaldı.
Hayat devam ediyor ama ben her adımda seni taşıyorum.
Bazen düşünüyorum…
— Acaba sen gittiğin günü biliyor muydun?
— Bana vermek istediğin son şey neydi?
— Yarım kalan ne çok şeyimiz oldu böyle?
Bilmiyorum.
Ama bildiğim bir şey var:
Senin sesin hiç susmadı içimde.
Sadece dışarıdan artık duyulmuyor.
Ben duymaya devam ediyorum…
Her güçsüz anımda:
“Benim kızım halleder.”
Her adımımda:
“Korkma.”
Her tökezleyişimde:
“Ben senin babanım, yanındayım.”
Ben de içimden hep aynı şeyi söylüyorum:
Babaammmm…
Keşke bir kere daha sesimi duysaydın