Sessiz Acı

Sessizlik…
Kelimelerin yetmediği yerde başlar işkence.
Her suskunluk, bir hançer gibi saplanır göğsüne,
Her nefes, içindeki acının külünü taşır.

Dışarıya bakarsın, herkes gülüyor gibi,
Ama içindeki fırtına sessizdir, kudurmuştur,
Gözyaşların dökülmez, çünkü sessizlik öğretir sana:
Acı, bağırmaz; yavaş yavaş seni kemirir, biçimlendirir, örs gibi döver.

Ve sen…
Yalnızca kendi gölgenle hesaplaşırsın,
Kendi sessizliğinde büyür, kök salar acılar,
Ta ki bir gün fırtınayı serbest bırakacak kadar güçlü olana dek.