Sessiz Çöküş

Her şeyi şakaya vurup gülüyorum,
Kırıklarımı kahkahanın içine saklıyorum.
Dilim neşeyi söylerken,
Kalbim susmayı öğrenmiş çoktan.

İnsanlar güçlü sanıyor beni,
Çünkü düşerken bile şaka yapıyorum.
Oysa bir bilseler,
En ağır yükü sessiz taşıyanlar
En çok sarılmaya muhtaç olanlardır.

Birisi gelse şimdi,
Sormadan, yargılamadan,
“Sana buradayım” der gibi
Sımsıkı sarılsa bana…

İşte o an,
Tutamadığım bütün cümleler
Gözlerimden dökülür.
Saatlerce ağlarım;
Ne bir rol kalır,
Ne bir gülüş borcu.

Çünkü bazı insanlar
Gülerek hayatta kalır,
Ama bir sarılmayla
Dağılır…