Sessizliğe yolculuk

Uyumak istiyorum,
Hiç uyanmamak üzere... Buna çok ihtiyacım var. Çok fazla dalıyorum düşüncelere. Hep kötü sonlarla bitiyor. Bundan kurtulmak istiyorum. Uyursam geçer belki... Karanlık olur her yer.
Sessiz...
Zifiri bir gecenin koynunda, kimse konuşmuyor. Tek bir kelime bile yok. Herkes gitmiş. Sessizliği dinliyorum böylece. Körüm, bunu göremiyorum. Ama sessizlik iyi geliyor.
Bir şeyler söylüyor sanki...
Sadece onu dinliyorum. Duygularıma dokunuyor bir anda, okşuyor. Tüylerim diken diken oluyor. Sonra sarılıyor bana. Meğer ne kadar da özlemişim onu.
Evet...
İşte bu yüzden uyumak istiyorum. Sessizlik kervanına katılmak istiyorum. Ezberimde olan her şeyi silip, sadece uyumak istiyorum. Kavuşmak istiyorum ona.
Uyurum ben birazdan, belki sarılırım ona. Teslim olurum adeta...
Hasret gideririz biraz. Dinlerim onu ben.
Sarılır bana...
Belki, bir daha geri dönmem. Hep uyuya kalırım... Sessizliğe deli gibi sarılmak varken, neden uyanayım ki?
Ama, her gecenin bir sabahı vardır derler. Her rüya biter, derler. Uykunun da sonu var mıdır?
Vardır!
Ona teslim olursan, sonsuz olur.
Evet...
Sessizliğe dakikalar kaldı. Gözlerim onu arıyor. Ve ben, uykuma gidiyorum...
Bekle beni geliyorum!
Hoşça kal hayat...
Ve ben gidiyorum sessizliğime...