SESSİZLİĞİN SESİ...

Nedendir bu sessizlik, hiç düşündün mü?
İnsanın söyleyecek o kadar çok sözü vardır ki, ama susmayı tercih eder, derler ya hani,
Bu sessizliğin söyleyecek sözü dahi yok…
Diri diri gömülen bir insanın dehşet verici şaşkınlığı içindeyken, yitirmiştim ben sesimi.
Üzerime toprak atan küreği kimin tuttuğunun hiçbir önemi kalmamıştı artık.
Nedendir bu tepkisizlik, hiç düşündün mü?
İçi kuruduğu zaman insanın sadece gözden düşmek değildir hissettiği,
Bu sürekli bir sürgün, bir ölüm fermanıydı artık benim için.
Altına ancak senin imzan yakışırmış, bunu çok iyi anladım.
Çünkü; onursuzluğu kim kaldırabilirdi ki senin kadar?
Kim senden daha fazla satabilirdi değerlerini?
Senden bunları öğrenmek de bana nasipmiş.
O çok gururlandığın, dürüstlük abidesi olarak gördüğün karakterinden,
Sadece dünyada bırakacağın mallarından, bağından bahçenden,
Daha önemi yokmuş, onurunun ve bebeğimin hakkının.
Hiç düşünebildin mi, elimdeki ateşi neden kullanmadığı mı?
Neyden ibaret olduğunu gördüğümde çoktan sessizlik çökmüştü inandıklarıma.
Keşke ölsen diyorum, ama azar azar. Parça parça ölsen…
Sıfır olsan da kuru ekmeğe muhtaç kalsan...
Kana kan olsa, gidene eş olsa senden giden…
Senin sevdiklerinden, canından, kanından gitse de ben de gömüldüğüm yerde nefes alsam…
Şimdi düşün bakalım…NEDENDİR BU SESSİZLİK.