Sevda Emek İster

İki farklı ülkenin prensi ve prensesi birbirlerine tutulmuşlar… Her gün ülke sınırlarının arasında bir dağ başında buluşurlarmış… Birlikte el ele hayal kurup “bizim sevdamız dillere destan olacak” derlermiş… Dağın yamacında odun arayan derviş bunlara kulak misafiri olmuş ve dayanamayıp yanlarına gitmiş…

Bir tohum uzatıp onlara “madem sevdanızın dillere destan olmasını istiyorsunuz, yumuşak bir toprağa dikin. Bu tokumdan fidan çıkar ama o fidanı her akşam sulamalısınız, emek verirsen o fidanı solmaz. Eğer siz bu fidanı birbirinize olan sevdanız olarak bilir ona göre severseniz bu hiçbir zaman kurumaz ve dillere destan büyüklükte bir ağaç olur. Siz de ağaca kendi sevdanızın adını verir her yerde duyulur, dillere destan olur…”

Prensle prenses bu fikri çok sevmişler ve dervişin dediğini yapmışlar. Kısa süre sonra fidan çıkmış ve her akşam buluştukları yer o fidan olmuş. Zaman geçtikçe geceleri uykusuz kalmak zor olmaya başlamış, fakat zorlada olsa gelmişler dağ başına filizi sulamak için.

Bir gece prens öyle tatlı bir uykudaymış ki, gitmesi gereken saatte kalkmasına rağmen uykusu tatlı gelmiş “nasıl olsa prensese filizi sular” diye içinden geçirmiş ve devam etmiş uykusuna.

Ertesi gün dağın yamacına gitmiş prens ve prenseste ordaymış, fakat filizleri kurumuş bulmuşlar… Meğer prenseste o dün gece uyumuş ve oda aynı düşünceye kapılmış…

Çoğu zaman gördükleri odun toplayan derviş ise “yazık” der gibi başını sallamış , “Sevdanın büyük olmasını istemek kolaydır amma emek vermek gerek. Gerek uykudan gerek başka şeylerden fedarkarlık edip sevdasına özen göstermeyenler dillere destan bir sevdayı geç sevdanın S’si bile olamazlar… ve o filiz ağaç olmadan kurumaya mahkum kalacaktır…”