SEVİYOR SEVMİYOR ÖLÜYOR...

Hayatımızın her alanında varlar. Sevdiğimize, sevdiğimizi söylememizde bir araç olarak bize yardımcı olurlar.. Zamanın hiç geçmeyeceğini düşündüğünüzde vakit harcayacak bir uğraş olarak yardım ederler bize. İnsanların hislerininin dilidir çiçekler. İnsanlara güzel hisler, hoş duygular oluşturmasını sağlayan dili olmadığı halde bir çok dilde bir çok anlama gelir çiçekler. Üzerlerine bir çok şiir, şarkı yazılmıştır. Yaratıcılığımızın durduğu zamanlarda en önemli hediyedir. Güzel şeylere hasret olduğumuz anlarda ise mis ve ferah bir kokudur çiçekler....

Kimi zamanda insanların umutlarını bağladığı bir araç olmuşlardır. Özellikle de papatyalar... Her yaprağına bir seçenek kondurulmuştur. Ya seviyor ya da sevmiyor diye diye kaç avuçta can vermişlerdir... Yetmemiş öldükleri zaman etrafa güzel kokular saçmışlardır. Hangi canlı ölünce güzel kokarki... Hangi ölüm bu kadar güzel olabilirdi ki.... Papatyaların o denli güzelliği olmasaydı. Kim gülleri armağan ederdi sevdiğine o asil görünüşleri olmasa. Kim cesaret ederdi dikenleri olduğu halde o gülü tutabilmeye... Olmsayadı onlar olur muydu güzel fotograflarımız

Her bir türü ruh hallerimizi yansıtırdı
Her bir rengi farklı anlamlara gelirdi. Ama yanlış olan bir şey vardı ve bu hiçte değişmezdi. Peki bu neydi? Bu aslında çok basitti. Biz çiçekleri severek öldürdük. Onlara olan sevgimiz onları öldürdü. Hep kendimizi düşündük.. Başkalarını düşünürken bile onları hep bir amaç hep bir araç olarak kullandık. Hatta Kalbimizdekinin sevip sevmediğini bile papatyaların yapraklarına bağladık. Son yaprakta sevmiyor çıkınca papatyayı suçladık öldürdük. Ve papatyalar insanlara alt metni olan bir özelliğini yansıttı. Ölürken güzel koktular. Çünkü papatyalar sonuç olumsuzda olsa "hep bir umut vardır" demek istiyorlardı ama bizler anlamadık ya da anlamak istemedik. Ama onlar yine de güzel koktular ve kokacaklarda...

Bırakın papatya dalında yaprak ağacında güllerde dikenleriyle kalsın. SEVGİLER