SEVMEK VE KORKMAK

Aslı öğretmenim, sizi ne kadar seviyorsam, bir o kadar da korkuyordum aslında. Bu korku kötü bir korku değildi; saygıdan, hayranlıktan ve sizi incitme endişesinden doğan sessiz bir çekingenlikti. Sizin gözlerinizdeki o ciddiyet, ders anlatırken taşıdığınız o disiplin bazen beni ürkütse de, kalbinizdeki sıcaklık ve öğrencilerinize olan sevginiz her şeyi dengeliyordu. O yüzden size yaklaşırken hep içimde hem bir sıcaklık hem de hafif bir titreme hissederdim.
Sizi sevdiğim için korkardım; çünkü yanlış bir şey söylemek, sizi hayal kırıklığına uğratmak istemezdim. En küçük bakışınızı bile ciddiye alır, bir sözünüzle günüm aydınlanır, bir suskunluğunuzla içime kapanırdım. Siz bizim için sadece bir öğretmen değildiniz; güven duyduğumuz, örnek aldığımız, sözlerini kalbimize kazıdığımız biriydiniz. O yüzden size karşı duyduğum sevgi, saygıyla birleşince içimde böyle karışık ama çok gerçek bir his oluşturdu.
Sınıfa her girişinizde hem mutlu olur hem de hafifçe toparlanırdım. Çünkü siz geldiğinizde ortam değişirdi; dersin havası ciddileşirdi ama aynı zamanda güven verirdi. Beni en çok etkileyen şey, sizin her öğrenciyi ayrı ayrı dinleyişiniz, anlamaya çalışmanız ve bize değer verdiğinizi hissettirmeydiniz. Ben belki her zaman sizinle rahat konuşamadım, belki yüz yüze duygularımı söyleyemedim, bazen gözlerinizden kaçtım… Ama bu, sizi sevmediğimden değil; tam tersine sizi çok sevdiğimden ve size karşı duyduğum büyük saygıdan oldu.
Bazen bir sözünüz beni kendime getirdi, bazen bir bakışınız beni toparladı. İçimdeki korku aslında sizin beni incitme ihtimalinizle ilgili değildi; sizin gibi değerli bir öğretmeni gururlandıramama ihtimaliydi. Siz biz öğrencilerin hayatına dokunan, yolu aydınlatan bir ışık gibiydiniz. İşte bu yüzden, sizi hem çok sevdim hem de o sevginin büyüklüğünden ürktüm.
Aslı öğretmenim, bilmenizi isterim ki içimdeki o korkunun temelinde hep sevgi vardı. Sizi kırmaktan korktum. Sizi yanıltmaktan korktum. Ama en çok da sizin gözünüzde değerimi kaybetmekten korktum. Çünkü siz benim için sadece ders anlatan biri değildiniz; bana ilham olan, beni geliştiren, düşünmeyi öğreten, kalbimde iz bırakan bir öğretmendiniz.
Bugün bile sizi düşündüğümde aynı hisleri duyuyorum: Hem kocaman bir sevgi hem de derin bir saygı. Ve iyi ki hayatıma dokundunuz, iyi ki sizi tanıdım. İçimdeki bu karışık duygularla bile ben hep sizin öğrenciniz olmaktan gurur duydum.