SEVMEK VE SEVEBİLMEK

Sevmek... Her şeye rağmen sevmek. Adını zikrettiğinde içinden kervanlar geçercesine sevmek. Buram buram hatta iliklerine kadar hissetmek bu hissi ve baştan aşağıya bu duygu ile kuşanmak... Sabahın erken saatlerinde kalkıp, uykudan daha çok onu istemek. Her müziğin sana onu taşıması kulaklarına, sıkılmadığın, hatta okumaktan bıkmadığın bir kitap gibi hissetmen onu... Okuduğun her güzel sözde, gördüğün güzel bir resimde ve gözünü kapadığında zihninde canlanan ilk silüyetin o olması ve senin bu olanlara hiçbir anlam verememen kadar şaşkınlıkla sevmen.

İnsan sevdiğini bizzat kendisi başkasına teslim eder mi göz göre göre? Ediyormuş işte... O mutluluktan gülücükler saçarken, sen sular seller gibi ağlarken içine içine yüzüne takındığın, iyiyim maskesi kadar sevmek işte... Yaşamak ama her saat, her saniye yavaş yavaş ölerek sevmek... Sevmek işte be sürünsende uçuyorsun gibi zannetmek...

Fısıltının bile yeteceği mesafelerde çığlık dahi atsan duyamaması kadar da çaresizlikle sevmek. Bölük pörçük bir halde iken, ellerinle parçlarını tutman ve çevrene tam gözükmen için gösterdiğin çaba. Yarım kalbinle, yarım hissinle... Binlerce insanın arasında dahi olsan, sol yanında o olmadığı için duyduğun o koca yalnızlık ve senin bu yalnızlığın kadar sevmen onu...

Başkasıyla dahi olsa mutluluğuna bakıp hayallere dalmak... İzlemek ama her an için bir telaşla dolup tetikte kalmak... Kırılır, yıpranır diye... Sevmek belki bir ömür boyu beklemek, hiç gelmeyecek birini üstelik. Ya da gelse dahi sana yetecek enerjisi kalmamış, güveni kırılmış, depremlerden sonra gelmesi sana... Tüm inancı kırılmış dahi olsa Allah'a inanır gibi sevmek onu, ibadet edercesine bakmak gözüne, dilsizin duası gibi yüreğinden istemek... Sevmek be abi yaşlar da döksen, yıllar da devirsen, saçları dahi beyazlatsan, yürüyen mezara dahi dönüşsen sevmek işte... Kalbini onda bırakıp kalpsiz yaşamak bir ömür boyu... Sevmek... Sevmek...