ŞEY...

Kimse söyleyemez belkide “şey” kelimesinin anlamını. Anlamsız olduğunu sanırlar, çünkü. Halbuki hemen hemen bir çok kelimeden daha çok anlamı vardır. Ne zaman başımız sıkışsa imdadımıza koşuyor.

“Şey var ya hani şey ya şey” cümlesini hepimiz hayatımızın bir yerlerinde zaman zaman kullanıyoruzdur. Düşünmemizi sağlar çünkü. “Şey” kelimesinin yerine hangi kelimeyi kullansamda durumu kurtarsam diye düşünürüz onun sayesinde. Piyon kelimedir, çünkü.

“Şu şeyi versene.” Adı aklımıza gelmeyen ne varsa onun adı “şey” olur. Yani aynı zamanda nesnedir.

“Kendini en yakın hangi kelimeye yakın hissediyorsun?” diye sorlardı, “şey” kelimesi derdim. Her cümleye istenmiyor olsa bile giriyor, ama çıkması içinde hemen başka bir kelime arayışına giriliyor. Ne çektin be “şey.” Ben de bu kelime gibiyim aslında girdiğim ortamlarda hep istenmeyen ben oldum.

“Şey” kelimesi komik hallere düşürür, bazen insanı. Çünkü öyle bir andır ki o an, onun yerine bir kelime bulamazsın, bir türlü. Eğilirsin, bükülürsün, türlü türlü şekillere girersin ama, olmayınca da olmaz, işte. Karşındaki(ler) güldükçe onların yerine sen utanırsın.

E be “şey” e be “şey” ne hallere soktun, beni? Alacağın olsun. Bazen de böyle gitmesi gerektiği yerde gitmez yerin dibine sokar.

Bir benzer yanımızda, ikimiz de piyon gibi bir oraya konduk, bir buraya. Çünkü anlamımızın olmadığını düşündüler. Ya da merak bile etmediler. Oysa bir tanısalar, bir anlasalar, ne çok anlamımız vardır kim bilir? Beni boşverde…

Sen olmasaydın, ne yapardık? İyi ki varsın”şey”

“Şey” işte ya “şey”…