Silmelerin Sessizliği

Yazdıklarımı sildiğim olmuştur,
kalbimin kenarına çarpan kelimelerdi çoğu.
Birkaç harf, bir gölge, bir sızı…
Ama bilirim, silinen her sözün ardında
yeniden doğmayı bekleyen başka bir acı durur.

Sildiklerimi yeniden hiç yazmadım,
çünkü her cümle kendi vaktinde yanar.
Bir defter tutar hayat,
ve bazı satırlar okunmadan düşer sayfadan.
Öğrenirsin: Susmak da bir dildir,
bazen en doğru cümle hiç yazmadığındır.

Kelimelerimin küllerinde yürüdüm,
her adımda bir geçmiş izi…
Silmek bazen kaçış değil,
kendi kendine verdiğin bir izinmiş meğer
hafiflemek için,
yeniden tutunmak için,
ve içindeki yangını nihayet uyutmak için.

Sildim… ama yok olmadım.
Yazmadım… ama eksilmedim.
Çünkü bazı şeyleri unutmak değil,
geride bırakmak gerekir.
Ve insan, tekrar yazmadıklarında büyür bazen.

İşte ben de öyle büyüdüm:
Sildiğim yerlerde, söylemediğim cümlelerde,
kendi sessizliğimin yankısında…